Ölüm korkusu

           Her insan bir gün öleceğini bilir. Bununla yaşamayı öğrenir. Hayatı boyunca ölümden korkar ve ölüm hakkında düşünür. 1000 yıl yaşayacak olsam 1000 yıl boyunca her gün ölüm hakkında düşünürdüm. Bu benim lanetim olurdu. Ama bu gün tam şu an pek de öyle değil. Üzerime düşeni yaptığımdan mı yoksa istediğim hayata sahip olduğumdan mı bilmiyorum. Ama ölüm şu an gelse onunla başa çıkabilirim. Ölmekten değil hiç yaşamamış olmaktan korkuyorum. Bilinçli bir şekilde günlerimi geçirmek istiyorum ki zaten bu bilincin anlamsızlığı ölüm korkumu yenmemi sağlıyor. Sağ kalmak isteyen tek varlık insan değil ne de olsa... İnsan vücudunda bir parazitin sağ kalma güdüsü neyse benimki de o. Aslında her zaman güzel şeylere sebep olmayan bir güdü. Bunu şu an aşabilirim...

            "Öldüğümde ağzımdan çıkan en son şey ne olurdu acaba?" diye birkaç yıl önce biraz düşünmüştüm. Aldığım cevap "Ananı sikm" olmuştu. Bunu değiştirmeye çalışmadım. Ama şu an bulunduğum konumdan bakınca bunun o dönemki ezik ruhumdan kaynaklandığını söyleyebilirim. Ama bu verimli günde fark ettim ki şu an ölüyor olsam huzur içinde ölürdüm galiba. Eğer bir uçurumdan düşüyor olsam kollarımı açar sürülerek düşerdim. Son anlarımın keyfini çıkarırdım. Ölüm kaçınılmaz. Öldüğümüz gün de ruhumuzun özeti. Güzel hikayeler güzel bir sonu hak eder...